Heksenjacht Promes gaat maar door op dag dat pedofiel Römer één maand cel krijgt

Gevlucht naar Rusland, genietend van alle vrijheid en levend als een god van miljoenen roebels. De wereld lacht oud-international Quincy Promes toe. Regelmatig deelt hij dan ook kiekjes op social media van zijn heerlijke bestaan.  Gesteund door matties als Memphis en Ziyech is Promes zich van geen kwaad bewust. Oke, hij mag dan wel nooit meer een vrije voet in Nederland zetten en ja hij heeft wat foute handelingen op zijn kerfstok. Maar zo lang hij in het veilige Rusland voetbalt, ontloopt hij wel mooi zijn celstraf van zes jaar. En dat is ook wat waard.

 

 

 

En zo'n pretje is het ook niet om voor je rest van je leven te worden verbannen naar Rusland. Dit is zijn straf. Vergeet toch die zes jaar, vergeet toch die heksenjacht. Promes zit al vast, vast in zijn eigen eenzame gouden kooi. 

Af en toe zijn er wat provocerende uitspattingen als hij met zijn club Spartak Moskou de zon op zoekt in de Emiraten. Laat die jongen er toch ook even tussen uit gaan. Maar voor het Openbaar Ministerie is het nooit genoeg. Zij moeten koste wat het kost Promes achter Nederlandse tralies krijgen. De trots van het OM gaat zelfs zo ver dat ze onderhandelen met Dubai over een uitleveringsverdrag. Het OM kan het niet hebben dat Promes zo slim is geweest om te tekenen bij een Russische club en zo zijn straf te ontlopen. Het OM neemt haar verlies niet en gaat door tot zij winnen.

Al deze energie en moeite steken ze in deze zaak. En dat op de dag dat Thijs Römer tot één maand gevangenisstraf wordt veroordeeld. Een maand voor het seksueel misbruiken van minderwaardige kinderen. Waarom niet meer moeite doen om pedofielen als Romer hard te straffen? Waarom geen hogere strafeis voor kleine Römer? 

Selectieve verontwaardiging van de Nederlandse overheid. In een land waar pedofielen na een maand al weer op vrije voeten staan is Promes een lieverdje. De zes jaar gevangenisstraf voor een beetje dealen en een familieruzietje staat in geen enkele verhouding met de straf die viespeuk Römer krijgt. Promes verdient een tweede kans en als bondscoach Ronald Koeman ballen heeft roept hij hem gewoon op voor het Nederlands elftal. 

Pietertje mag weer niet meespelen

Daar was die dan ineens. De verlosser, de redder des vaderlands, de man die de hele politiek en alle corrupte ellendige bureaucratische bestuursvormen over hoop zou gooien. Alleen hij, alleen Pieter Omtzigt kan dit doen. Het beste, slimste, hardst werkende kamerlid, alom geprezen en gevreesd door vriend en vijand. Na het vertrekken bij zijn geliefde CDA en met nieuwe verkiezingen voor de deur was al snel duidelijk dat Pieter hoge ogen zou gooien. En belangrijker nog, dat hij een sleutelrol zou gaan spelen in de vorming van een nieuw kabinet.

Hoewel Omtzigt de hele campagne benadrukte dat hij toch echt niet de grootste wilde worden, genoot hij stiekem van alle aandacht. Eindelijk, eindelijk werd hij gezien als een belangrijk persoon. Altijd ondergewaardeerd, getreiterd en uitgekotst door zijn omgeving. Van jongs af aan was kleine Pietertje een makkelijk slachtoffer voor stoere, vaak dommere, populaire kinderen. De nerd van de klas moest het vaak ontgelden. Het blijkt een rode draad door het saaie kleurloze leven van Omtzigt.

Hoewel hij zich nu in een volwassen wereld begeeft, blijft Pieter een heerlijk mikpunt. Hij mag dan wel slim zijn en goed ingelezen zijn, hij zou het nooit winnen van de stoere politieke haantjes. De saaie, vermoeide uitstraling van Omtzigt is koren op de molen van de media. Leuk hoor al die kennis van zaken, maar daar word je niet op beoordeeld. De media lopen als schooljongetjes achter de populaire jongens en meisjes aan. De karakterloze meelopers, die staan te lachen als kleine Pieterje geschopt en geslagen wordt. In plaats van dat ze helpen staan ze het op een kleine afstand te filmen. Zelfs als kleine Pieterje zich de volgende dag ziekmeldt krijgt hij nog van alle kanten een trap na.

Heel even had Omtzigt het gevoel dat hij erbij hoorde, dat hij er toe deed. Heel even zag je iets van zelfverzekerdheid in zijn glunderende oogjes. Maar niets is minder waar. Omtzigt blijft voor eens en voor altijd een loser. Hij is weer terug bij af. Hij is weer dat zielige jongetje op het schoolplein dat niet mag meespelen